مؤلف با روش مطالعه تاریخی و تطبیقی به بررسی پیش‌زمینه‌های فرهنگی توسعه ژاپن میپردازد تا علت پیشرفت ژاپن را در قرن نوزدهم را بیابد و آن را با ویژگی‌های ایران مقایسه کند. در ژاپن برخلاف تصور امپراتور شانزده‌ساله وقت در 1850 تا 1870 تأثیری در توسعه آن نداشت بلکه شاخص‌های غیراقتصادی مثل وجود نژادهایی از ساموراییها، روشنفکران، پذیرش فرهنگ غربی، تجددخواهی و اصلاحت سیاسی منجر به محیا شدن شرایط پیشرفت ژاپن شد. لذا بررسی زیرساخت‌ها ویژگی‌های فرهنگی ژاپن که پیشرفت آن را به وجود آورد هدف اصلی کتاب است. نویسنده به‌وسیله آشنایی نزدیک با دو کشور ژاپن و ایران پس از بررسی علل پیشرفت ژاپن ایران را نیز دعوت به پیروی از آن فرهنگ می‌کند. پذیرش فرهنگ غرب، کنار گذاشتن سنت‌های دینی و ملی نامناسب و خلاف توسعه، سر فرود آوردن موقتی در مقابل قدرت‌های غربی برای پیشرفت و اخذ فنّاوری، پذیرش کاپیتولاسیون و مذاکره باقدرت های غربی بجای دشمنی‌های متعصبانه از مهم‌ترین ویژگی‌های ژاپن در ایجاد زمینه‌های پیشرفت است.
