درسی از ویروس کرونا

ویروس کرونا علی رغم درد و رنج هایی که به جسم و روان ما وارد می‌کند می‌تواند همچون بسیاری از درد و رنج ها برای بشر تجربه و عبرت هایی را به همراه داشته باشد. در این میان آنچه بیش از همه ذهن مرا به خود مشغول کرده همه گیر بودن این بیماری است. بسیار کم پیش آمده یک ویروس تقریبا برای همه کس و همه جا تحدید باشد. تقریبا هیچکس از شر این بیماری در امان نیست. کرونا غنی و فقیر، حاکم و محکوم، مستکبر و مستضعف، دیندار و بی دین، خداباور و خدا ناباور نمی شناسد همه در شرایط برابرند. این ویژگی بسیار شبیه استعاره کشتی بدون قایق نجات است. کشتی بدون قایق نجات سرنوشت، منافع و مضرات ساکنانش را به یکدیگر گره می زند. اگر این کشتی به مقصد برسد همه نجات یافته اند و اگر غرق شود همه غرق می شوند. هیچ یک از مسافران نمی‌تواند در شرایط اضطراری سوار قایق نجات شود. 

چنانچه عمیقأ به این شرایط توجه توجه شود میتوان شاهد افزایش همدلی و همدردی بین انسان ها بود. هیچ غیر مسلمانی نباید دعا کند که کاش مسلمانان دچار این بیماری شوند و برعکس. شیوع این بیماری به ضرر همه تمام می شود ولی باز هم دعا میکنند که شرشان به خودشان بازگردان! بدتر از آن کسانی بدون توجه به کشتی کرونا با احتکار اقلام مورد نیاز سبب شیوع بیشتر می شوند. 

افسوس که پدیده ها درس های فراوان دارند اما درس آموزان اندک. کاش کشتی بدون قایق نجات کرونا را تعمیم دهیم به تمام زندگی و هستی را چنین تلقی کنیم که خوشی، نجات ، نفع، ضرر و سعادت ما کاملا به یکدیگر گره خورده. کافیست عمیقأ توجه کنیم که بسیار سخت می توان خندید اگر اطرافیانمان گریان باشند!  خوشی ما در گرو خوشی دیگران است! سلامت ما در گرو سلامت دیگران است! و ...

تنها یک لحظه خودمان را جای مسافر کشتی بدون قایق نجات بگذاریم تا بفهمیم با دیگر مسافران چگونه باید در تعامل بود. حتی اگر اخلاقی نباشیم مصلحت اندیشانه است که دلسوز همه باشیم، شفیق انسان ها باشیم. مرز بندی نکنیم یا حداقل مرز های قومی و دینی و آیینی و مکتبی و نژادی را علت اختلاف افکنی و فرق گذاشتن بین انسان ها نکنیم. به امید روزی که اگر بپرسند وطنت کجاست بگویند پهنه این هستی.